اشعار

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است           در امام غایب این عصر،علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین           خلقـتی اینگونه در بین خلایق نادر است

هرکسی او را زیارت کرده باشد در بقیع؛           هم علی و هم حسین و هم حسن را زائر است

عقل کل‌های جهان فهمیده‌اند این راز را           چارۀ آنچه نـمی‌فـهـمـند قـال الباقـر است

بـا احــادیـثـش دلِ آشــوب من آرام شــد           از تخصص های او تاثیر روی کافر است

از رقیه هرکه بیـتی گفت بیـتـش می‌دهد           این قلم، این گود، بسم الله هرکس شاعر است

شبیه نور؛ بی‌پایان خصالِ حضرتِ باقر           قلم شرمنده شد از وصف حالِ حضرتِ باقر

چه خورشیدانه روشن کرد تکلیف خلایق را           احادیث گوهر بار و زلالِ حضرتِ باقر

تمام تار و پودم می‌شود ایمان! اگر باشد؛           به دور گردنم یک لحظه شالِ حضرتِ باقر

ولی الله الاعظم کیست؟ میگویم: علیٌ حق           که جز این نیست در محشر، سؤالِ حضرتِ باقر

شنیدم مادرش بنتُ الحسن بود و از آن اول           کرَم شد راه و رسم و شد روالِ حضرتِ باقر

شکافنده ست! یعنی روبرویش علم زانو زد           اصول و فقه و عرفان شد حلالِ حضرتِ باقر

نگاهم، نیّـتم، جانم فـدایش که برای من؛           فدا شد ماه و سال و جان و مالِ حضرتِ باقر

مبادا جایِ شاگردی که عالِم باشد و عامل           شوم با کوهی از عصیان وبالِ حضرتِ باقر

کـمیت قافـیه لـنگ و زبان شاعر لال            چرا که وصف امام است در قصیده محال

صدای پـای مسیـحا حـیـات می‌بخـشد            به عشق او فوران کرده ذوق رو به زوال

چه خوب جهل ندارد محلی از اعراب            چه خوب از اینکه می‌آید جواب هر چه سوال

به حـکـمت کـلـمات امام خـورده گره            "کلام"و"فلسفه"و"منطق"و"اصول"و"رجال"

ولـو ولـیّ خـدا را به احـتـجـاج کـشی            "ابوحنیفه" که باشی نمی‌رسی به کمال

ز " قـال باقـرعـلـیه‌الـسلام" فـهـمـیـدم            دمش به حوزۀ علمیه می‌دهد پَر و بال

رواست گر بنویسد جناب شیخ صدوق            برای رحمت بی‌منتش دوباره "خصال"

خلاصۀ غزل من به قول "شیخ اجل"            بس است عشق گـرانـمایۀ محمد و آل

دم حــرم مـتـحــول شـود دل سـنـگــم            چه شد مدینۀ من ای محول الاحوال!؟

به دوش خود بکشم حسرت بقیعش را            چه می‌شود که خدا روزی‌ام کند امسال

بـبار چـشـم که تـنهـا به داد ما بـرسـد            میان قبر همین چند قطره اشک زلال

به حـشر لطمه زنانش چه آبرومـنـدند            فروخـتند ز داغـش جمال را به جلال

بــه آیـه آیــۀ قــرآن قــســم نــمـی‌آیــد            به طفـل بی‌سـپر پنج ساله "قـد هلال"

غروب عصر دهم با دو چشم خود می‌دید            تمام روضۀ مکشوفه را...برای مثال:

کـنار اهل حـرم دیـد دست پُر برگشت            حـرامـزادۀ ذی الجـوشن از ته گـودال

مـولای هر سرا تویی یا باقرالعلوم            از نـسل هـل اتی تویی یا باقرالعلوم

یک جلوه‌ات به ظاهر و باطن بیانگر است            پیـدای هـر کجا تویی یا باقرالعـلوم

با آن همه روایت سبزت مشخص است            پـروازِ تـا خـدا تویی یا باقـرالعـلوم

دیگر پی طبیب و دوایـش نمی‌رویم            درد و دوای ما تـویی یا باقـرالعلوم

با لطف تو همه سرِ این سفره آمدیم            بانـیِ روضه‌ها تویی یا باقـرالعـلوم

ما نوکـریم و بر دل عالم نوشته‌ایم:            مـولا و مقـتـدا تویـی یا باقـرالعـلوم

در چهره‌ات همیشه دعا موج می‌زند            منـظـومـۀ دعـا تویی یا باقـرالعـلوم

ما غصۀ عـذاب جزا را نمی‌خوریم            تا شافـع جــزا تـویی یا باقـرالعـلوم

ذکر مصیبتی کن و ما هم به سر زنیم            راویِ مـاجـرا تـویـی یا باقـرالعـلوم

از کوفه و خـرابه و دروازه‌ها بگو            مشروح غصه‌ها تویی یا باقرالعلوم

ازکربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            در بند دست و پا تویی یا باقرالعلوم

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

این چشم‌های خیس و تهی‌دست شاهدند            بی‌تـو به جـلـوه‌زار تـمـاشـا نـمی‌رسیم

تـا بـی‌کـرانـه‌هـای حـضـور الـهـی‌ات            پر می‌کشیم روز و شب اما نمی‌رسیم

باشـد اگـر تـمـام جـهـان زیر پـایـمـان            حـتی به خـاک پای تو مولا نمی‌رسیم

***********

این حرف‌ها نشانۀ تقـصیر فهم ماست            حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنـیا تو را چگونه بفهـمد؟ چه باوری!            از مـرز عـقـل‌هـای زمـیـنی فـراتـری

ای بی‌کرانه! نامتـناهی‌ست وصف تو            آئـیـنـۀ صـفـات الـهـی‌سـت وصـف تو

مبـهـوت جـلـوه‌های جـلالت کـمـیت‌ها            کی می‌رسد به درک کـمال تو بیت‌ها

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است            این شعـرها بهانۀ عرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمی‌رسد            خـورشـیـد تا کـرانـۀ نـورت نـمی‌رسد

چـشـم مدیـنـه مـحـو سـلـوک دمـادمت            بـوی بهـشت می‌وزد از خاک مقدمت

عـمری کـلـیم طور تـمنّـا شـدیم و بعد            دلتـنـگ چـشم‌های مسیحـا شدیم و بعد

مـثـل نـسـیـم در‌به‌در کـوچـه‌هـا شـدیم            تـا بـا شـمـیـم احـمـدی‌ات آشـنـا شـدیم

ای مـظـهـر فـضـائـل پـیـغـمـبـر خــدا            آئـیــنــۀ شــمــایـل پــیــغــمــبــر خــدا

شـایـسـتــۀ ســلام و تـحـیّـات احـمـدی            احــیــا کـنـنــدۀ کــلــمــات مـحــمــدی

نور علی و فاطمه در تار و پود توست            شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قـرآن هـمـیشه آیـنـۀ تو انـیـس تـوست            تفـسیر بی‌کران مـعـانی حـدیث توست

قلبش هزار چشمۀ نور و معارف است            هرکس به آیه‌ای ز مقام تو عارف است

روشن ترین ادلّـۀ عـلـمی‌ست سیره‌ات            وقتی که حجّـتـنـد به عـالم عـشـیره‌ات

یک شب به آسـمان قـنـوتت بـبـر مرا            تـا بـی‌کــرانـۀ مــلـکـوتـت بـبــر مـرا

سائل کـنار ساحل لطفت چگـونه است            دستان با سـخـاوت دریـا نـمـونه است

***********

هرکس که تا حضور تو راهی نمی‌شود            عـلـمش به‌جز زیان و تباهی نمی‌شود

هر قطره که به محضر دریا نمی‌رسد            سـرچـشـمـۀ عــلـوم الــهـی نـمی‌شـود

بی‌بهـره است از تو و انفاس قدسی‌ات            انـدیـشـه‌ای کـه نـامـتـنـاهـی نمی‌شـود

جابر شدن، زُراره شدن با نگاه توست            آقـای من اگـر تو نـخـواهی نـمـی‌شود

فـردوسِ دل اسـیـر خـیـال تو می‌شـود            آئیـنه مـحـو حُـسـن جـمال تو می‌شود

دریـاب بـا نــگــاه رحـیـمـت دل مـرا            وقـتی که بی‌قـرار وصـال تو می‌شـود

***********

من را که مبتلای خودت می‌کنی بس است            اصلاً مرا گدای خودت می‌کنی بس است

قـلـب مـرا ز بـند تـعـلـق رهـا و بـعـد            دلبستۀ خدای خودت می‌کنی بس است

در خـلـوت نـماز شـبت مثـل فـاطـمـه            شایستۀ دعای خودت می‌کنی بس است

شبهای جمعه سمت مدیـنه که می‌بری            دلتنگ کربلای خودت می‌کنی بس است

***********

مولا! برای ما دو سه خط از سفر بگو            از کـاروان خـسته و چـشـمان تر بگو

روزی که بـادهای مخـالـف امـان نداد            هفت‌آسمان به قـافـله‌ای سایـه‌بـان نداد

خـورشـید بود و سـایـۀ شـوم غـبـارها            خـورشـیـد بود، هـمـسـفـر نـیـزه‌دارها

دیـدی عـمود با سر سـقا چه کرده بود            تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

گـل زخـم‌های سـلسـله یـادت نمی‌رود            هرگـز غـروب قـافـلـه یـادت نمی‌رود

هـم نـاله با صحـیـفـۀ مـاتـم گـریـسـتی            یک عـمـر پا به پـای محـرم گـریستی

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـته‌اند دوبـاره مـرا گـدای مـدیـنـه

گرفـته است بـهـانه دلـم بـرای مـدیـنه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

کـبـوتـر دل من تا بـقـیع گـشته مسافر

سلام مقصد پنجـم! سلام حضرت باقر

نبود این دل ما حیدری اگر تو نبودی            نبود روزی ما نوکـری اگر تو نبودی

نداشت دین خدا لشکری اگر تو نبودی            نداشت جسم تشیع سری اگر تو نبودی

بزرگ و کوچک ما زیر دین راه نجاتت

غلام حیـدر و زهـرا شدیم با زحماتت

تویی همان که پیمبر رسانده است سلامت            تویی که درک خلایق نمی‌رسد به مقامت

شبیه زینب کبری حماسه داشت کلامت            شده است منبر روضه حیات بخش ز نامت

همیشه کرده حدیث تو گرم روضۀ ما را

نـتـیجه‌های تـلاش توأیم و صادقت آقا

امـام پـنجـم عـالـم، امـیـد پـنج تـنی تو            بـزرگ تر ز تـمـام تـصورات منی تو

فـدای عزم بلنـدت، امام بت شکنی تو            خودت بگو بنویسم حسین یا حسنی تو

تویی که وارث جمع فضائل حسنیـنی

امـام امــتـی و مــیــوۀ دل حـسـنـیـنـی

همیشه مثل حسن بود عادت تو کرامت            زبانزد است در عالم همیشه جود و عطایت

بزرگواری و دارد فقیر پیش تو حرمت            و در مرام شما نیست دین به غیر محبت

تو و کرم، تو و بخشش، تو و عطای فراوان

همیشه لطف تو آقا شده است شامل مهمان

تویی که حاصل عمرت همه معارف دین است            به زیر پرچمت آقا کسی که سایه نشین است

به دست او رگ خواب همه زمان و زمین است            بقیع بی‌حرمت هم بهشت اهل یقین است

به رغم خواستۀ منکران اصل ولایت

حـرم نداشتـنت هم نکـرد کم ز مقامت

تو یادگـار شهـیـد غـروب حادثـه‌هایی            تو در تـمامی حـالات، یـاد کربـبـلایی

ز کودکـیت تو دلتـنـگ سیدالشـهـدایی            تــو داغــدار امــامِ مُــرَمِّــلٌ بِـدِمــایـی

چهار سالگی‌ات را نمی‌بری دمی از یاد

رقیه بین خرابه جلوی چشم تو جان داد

ای پنجـمین امام که معـصوم هـفـتمی            از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکـمی»

بر درد جهـل خلق، ز عـالم طبـیب‌تر            نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

وقف علوم و دانش و دین کرده، همّ خویش            باشی کنار ابن و اب و اُمّ و عَمّ خویش

آب و گل و سجیّت تو، جز کرم نداشت            دیدم چرا مزار تو صحن و حرم نداشت

گـلدسته‌ای نداشت حرم، مرقـدی نبود            صحـن و سـرا نیـافـتم و گـنـبدی نبود

این خاک عشق باشد و بر باد کی رود؟            غـم‌های عهـد کودکی از یـاد کی رود

آتش به خـرمن جگـر از آه، با تو بود            یک عمر، خاطرات تو همراه با تو بود

از صبح تا غـروب کشیدی ز سینه آه            اما چه خوب شد که نرفـتی به قـتلگاه

تو دیده‌ای چه‌ها به اسارت به عمّه شد            در شهر شوم شام، جسارت به عمّه شد

تو طفـل روی ناقـۀ عـریان نشـسته‌ای            بر روی رحل ناقه، چو قرآن نشسته‌ای

تو طعـم تـازیـانـه و سیـلی چـشیـده‌ای            بر روی خـار، همره طفـلان دویده‌ای

دیـدی تو خیـمه‌های به آتش کشیده را            داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را

ای آنکه قبرت بی‌چراغ و سایبان است!            روضه نمی‌خواهی! مزارت روضه خوان است

گـلدسته‌ات سنگی ست  روی تربت تو            گـنبد نداری ... گـنـبـد تو آسمان است

اصلا نـیـازی به بـیانش نیـست دیگـر            اوج غـریبی تو از قـبرت عـیان است

تــو یــادگــار داغ هـای کــربـــلایــی            از هُـرم مـاتم در دلت آتـشفـشان است

هر روضه‌ات کرب و بلایی می‌شود، چون            دور مـزار تو پُـر از نـامه رسان است

تـو شـاهـد بـاران سیـل آسـای خـونـی            تو کعبه‌ای، چشمت شبیه ناودان است

تـو یــادگــار بـاغ هـای لالـه هـســتـی            اما به ذهنت خاطرات صد خزان است

جـسم تو در خـاک بقـیع و روحت اما            در قلب یک گودال، هر شب میهمان است

دیدی که در گودال، جدت را چه کردند            دیدی که عمه روی تَل بر سرزنان است

تو شـاهـد گـل‌هـای از سـاقـه جــدایـی            دیدی که بر نیزه سرِ پیر و جوان است

تو غـیرت اللهی ... غـم ناموس دیدی            از داغ غارت در گلویت استخوان است

تو مقـتلی هستی که دیده روضه‌ها را            آنچه زبان از گـفـتنش هم ناتوان است

شيعه كند مرا صدا كه حجت خدا منم            آنكه شده به كـودكى شاهد كـربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسين و مجتبى            از پس زين العـابـدين ولىّ كـربلا منم

وارث علم و دين همه كنز خفىّ فاطمه            شاهد كوى علقمه وصىّ مصطفى منم

آنكه ز بين خاك و خون باغم و غربتى فزون            سر بريده ديده است به روى نيزه‌ها منم

همدم شير خواره‌ام محـرم گاهـواره‌ام            هـمـسفـر رقـيـه‌ام محـرم بـچـه‌ها مـنم

هـمره كـاروانـيان اسير دست دشمنان            به زير تازيـانـه‌ها به شام و نيـنوا منم

آنكه به روضه بانى است عاشق روضه خوانى است            چه در بقيع چه كربلا چه بين خانه‌ها منم

قسم به اين حـقـيـقـتم بخاطر مصيـبـتم            آنكه بود به دست او برات كـربلا منم

با وضو باید از مقامت گفت            خـاتم الأنبـیاء سلامت گـفـت

مـهـربـانـیِ بـی‌حـدی داری!            خُلق و خُوی محـمدی داری

تـا ابـد عــلـم را شـکــافـنـده            دستِ مِهـر خـدای بـخـشنـده

دیـدنت آرزویِ جابـر هاست            شیعه مدیونِ قال باقر هاست

پـنـدهـایت فـراتـر از پـنـدار            معـدن العلم، مخزن الأسرار

واژه‌هـا بـر لبت زلال شـدند            فـاتـح قــلـۀ کــمــال شــدنــد

عـقـل شـد کـودک دبـستـانت            پـای منبـر نـشست حـیـرانت

مشق از کـیـمیایِ عـشق بـده            درس جغـرافـیایِ عـشق بـده

قـلمت کی قـرار می‌گـیـرد!؟            جوهر از ذوالـفـقار می‌گیرد

مانده‌ام چند جبهه می‌جنگی!؟            رهـبـر انـقـلاب فـرهــنـگـی

مکـتـبت اجـتهـاد عـلـمی شد            کـربـلایت جـهـاد عـلـمی شد

"کـربـلا" گفتم و دلت لرزید            مـشک آبـی مقـابـلت لـرزیـد

کربلا خاطرات تلخی داشت            روضه‌های فرات تلخی داشت

آب را رویِ خـیمه‌ها بـستـند            آب را با سـر و صدا بـستـند

تشنگی، از بهار سیرت کرد            گریه‌های رباب پـیـرت کرد

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است           توشه بر داشته از گریه و زائر شده است

دیرگـاهی است که مانند کبوتر - جبـریل           روی دیـوار بقـیـع تو مجـاور شده است

سیـنـه‌ات مـشرق الانـوار هـزاران سیـنا           موسی معرفت از طور تو ظاهر شده است

از همان روز که شد  "علم الاسما " آغاز           علم، شاگرد تو یا حضرت باقر شده است

کرسی و لوح و قـلم آینۀ کشف و شهـود           مصدر فیضی و حکمت ز تو صادر شده است

قطـره از طیـنـت دریـاست همه می‌دانند           هر که شاگرد تو شد جزو مفاخر شده است

به سلامی که ز لبهای رسول آورده است           مست از جام تماشای تو جابر شده است

آن مـقـتـدا كه هـستی دارد قـوام از او            خورشید و ماه نـور گرفـتند وام از او

آن پنجمین امام كه معصوم هفتم است            دارد حـریـم كعـبـۀ دین احـتـرام از او

دریا شكاف علم و یقـین «باقرالعلوم»            ماهی كه شرمگین شده بدر تمام از او

او باغبان علم و فضیلت شد و به جاست            آن گـلـشنی كه یافته فـیض مدام از او

گـل‌های بـاغ معـرفت و بـوستان عـلم            دارند رنگ و جلوه گری هر كدام از او

روشن چراغ دانش و بینش ز نور اوست            دارد حیاتِ عـلم و فضیلت دوام از او

دانش به حُسن مـطلـع او گـفت آفـرین            بینش رسیده است به حُسن ختام از او

بطحا شده است باغ بهشت از ولادتش            یثرب شده است روضۀ دارالسلام از او

در گــردش مــدار، فــروغ امــیــد را            منظـومه‌های عشق گرفـتـند وام از او

تا رهـنـمای خـلـق شـود در ره نجـات            بـالله گـرفـتـه بـود خــدا الــتـزام از او

قـولش هماره قـول رسـول كـریـم بود            شد جـلـوۀ حـدیث نـبـی مـستـدام از او

این آفتاب عشق كه سوی دمشق رفت            گفـتی گـرفت روشنی روز شام از او

بـزم هـشـام بود به شام و گـمـان نـبود            دعوت كند به «سَبق رِمایه» هشام از او

هرچند عذر خواست ز پرتاب تیر و خواست            تا حـكـم انـصراف بگـیـرد امـام از او

اما هـشـام بر سخـن خـود فـشـرد پای            تیـر و كـمـان گرفـت امام هـمام از او

تیر و كمان گرفت و هدف را نشانه رفت            تا ضرب شست بنگرد و اهتمام از او

فضل و بزرگواری آن مظهـر گذشت            راضی نشد كه خصم شود تلخ كام از او

تیر نخست چون به هدف كارگر فـتاد            پـروانـه یـافـتـنـد یـكـایـك سـهـام از او

می‌دوخت تیر را به دل تیر در هـدف            بود از خدای نصرت و سعی تمام از او

آماج تیر شد چو هـدف شد بر آسـمان            تجـلیـل بی‌مبالـغـۀ خاص و عام از او

این است رهبری كه بهر لحظه قدسیان            در عرش می‌برند به تقدیس نام از او

همراه اوست عـطـر شهـیـدان كـربـلا            خـیـزد هـنـوز رایـحـۀ آن قــیـام از او

«جابر» سلام ختم رُسل را به او رساند            با گوش جان شنـید جواب سلام از او

از سعی او گرفته صفا، مروه و صفا            بر جای مانده حرمت بیت الحرام از او

از صد هزار بوسۀ خورشید خوشتر است            خـال سیـاه كعـبـه و یك اسـتـلام از او

اصحاب معـرفـت به ادب گـرد آمـدند            باشد كه بـشنـوند حـدیث و پـیـام از او

گوهرفشان به خدمت او طبع حمیری است            شعر «كمیت» یافته قدر و مقام از او

در ساحـل غـدیـر ولایت نـشـسـتـه‌انـد            آنان كه چون «فُضیل» گرفتند جام از او

رو تشنگی بجوی «شفق» گر امید توست            جامی ز حوض كوثر و شرب مدام از او

ای پـنجـمیـن امـام، یا باقـرالعـلوم            بر رفعـتـت سلام، یا باقـرالعـلـوم
بر عـلم مصطفی باب تو بود باب            وآن خـانه را تو بام، یا باقرالعلوم

در بزم تشنگان از باده‌های فضل            پُر گـشته از تو جام، یا باقرالعلوم
بـا احــتــجــاج تـو، اســـلام آورد            تـرسا به شهر شـام، یا باقـرالعلوم
خود راسخون علم، تعـلیم دیـده‌اند            نـزد تـو ای امـام، یا بـاقـرالعـلـوم
هم حوزه‌های علم، هم حلقه‌های درس            گـیـرنـد از تو وام، یا باقـرالعـلـوم
مـهـر تـو از ازل، نـور تـو تا ابـد            فـیضت عـلی الدوام، یا باقرالعلوم
در بزم علم و دین، پیوسته می‌رود            نـامت به احـتـرام، یا بـاقـرالعـلوم
ای حضرت کریم ای فضل تو عمیم            وی رحـمت تو عـام یا باقرالعلوم
قـرآن نـاطـقـی، عـیـن الحـقـایـقـی            ما جـمـله تشنه کام، یا باقرالعـلوم
خورشید شیعه‌ای، زهرا ودیعه‌ای            ظـلّ تـو مـستـدام یا بـاقـرالـعـلـوم

ای ولــیّ‌الـلـه داور، الــســلام            ای سلامت از پـیامبـر، السلام

حجّـت خـلاق اکـبـر، الـســلام            زادۀ زهـرای اطـهـر، الـسـلام

الـســلام ای بــاقـر آل‌رســـول

چارمین فرزند زهـرای بـتـول

ای نـبی بـر تو فـرستاده سـلام            وی به زین‌العـابدین، مـاه تمام

هفتمین معصومی و پنجم امام            مکتبت تا صبح محشر، مستدام

تیغ نطقت می‌شکافـد، عـلم را

روح می‌بخشد مرامت، حلم را

ای ســـلام ذات حـــیّ داورت            بر تو و نطـق فضیلت‌پرورت

علم آرد سجده بر خـاک درت            حلم گردیده است بر دور سرت

نسل نوری هم ز باب و هم ز مام

خود امام و مادرت بنت الامام

کیستـی ای آیت سـرّ و عـلـن؟            تو هم از نسل حسینی، هم حسن

تو امـامت را روانـی در بـدن            ای ولایـت را چــراغ انجـمـن

عـلم تو، علـم خـداونـد جـلـیـل

وحی باشد بر لبت بی‌جـبرییل

از درخـت عـلـم، بَـر داریم ما            وز تو صد دریا گهر داریم ما

بـس حـدیث مـعـتـبـر داریم ما            از شـما کی دست برداریم ما؟

یابن زهـرا سر بـرآور باز هم

«جابر جُعفی» بپـرور باز هم

یابن زهرا گر چه با بغض تمام            حرمتت گردید پامال «هشام»

بر تنت آزار آمد صبح و شـام            تو امـامـی، تو امامی، تو امام

نور از هر سو که خیزد، دیدنی است

چهرۀ خورشید کی پوشیدنی است؟

تو خـزانِ بـاغ زهــرا دیـده‌ای            تو تن بی‌سر به صحرا دیده‌ای

گـردن مـجـروح بـابـا دیـده‌ای            بر فـراز نـیـزه سرهـا دیـده‌ای

کاش می‌دیدم چه آمد بر سرت

یا چه کرده کعب نی با پیکرت؟

تو چهل‌منـزل اسارت دیـده‌ای            از ستمکاران جسـارت دیده‌ای

خود عزیزی و حقارت دیده‌ای            تشنگی و قتل و غارت دیده‌ای

چارسـاله، کـوه مـاتـم بـرده‌ای

مثل عمه، تـازیـانه خـورده‌ای

شـام بـود و مجـلس شوم یـزید            چشم تو چوب و لب خشکیده دید

گـه سکینه ناله از دل می‌کشید            گاه زینب جامه بـر پیکر درید

چشم بر رگهای خونین دوختی

سـوختی و سـوختی و سوختی

ای دل شـیعـه چـراغ تــربـتت            دیده‌هـا دریای اشک غـربـتت

سالهـا بـر دوش کـوه محـنـتت            روز و شب پامال می‌شد حرمتت

ظلم دیـدی در عیـان و در خفا

تـا شدی مسمـوم از زهـر جفا

ای به جانت از عدو رنج و عذاب            هم به طفلی، هم به پیری، هم شباب

قلبت از زهـر ستم گردیـد آب            قـبـر بـی‌زوّار تــو، در آفـتاب

وسعت صحن تو مُلک عالم است

لالۀ قـبـر تو اشک میـثم است

اخـتـر پـنجـم ز بـرج آسـمان چـارمیـنم           مـن امـام ابـن امـام ابـن امـام مـتـقـیـنـم

روح عشق و جان دین و زادۀ حبل المتینم           وارث جانانه و هم نام خـتم الـمرسلیـنم

بـاقـر الـعـلـم نـبـیّــم؛ نــور چـشـمـان عـلـیّـم

حـجّـت حـقّـم ولـیّـم؛ من صـفـیّـم من سخـیّـم

باز کردم بار دیگر می‌کشان می خانه‌ها را           باده کردم مهر کردم ساقیان پیمانه‌ها را

شرح دادم تاب دادم لـوحۀ افـسانه‌ها را           نور دادم شور دادم گوشه ویـرانه‌ها را

از عـلــوم بــی‌زوالــم از قـــدوم بـی‌مــثـالــم

از جـلال و از جمالم از خصال و از کـمالـم

چلچلراغ عرش شد روشن زنور ماه رویم           نُه رواقُ نُه فلک را کردم عطر آگین زبویم

چرخش چرخ مدوّر چرخد از یک تار مویم           خیل حورالعین و غلمان محو رخسار نکویم

اسم من در آسمانهاست کوی من در عرش اعلاست

شائـق من حق تعـالاست مـادرم اُمِّ ابیهـاست

هرکه امشب هر چه خواهد من به او اعطا نمایم           هرکه سودا هر چه دارد من به او سودا نمایم

هرکه مشکل هر چه دارد مشکلش را وا نمایم           هر ویزای بقیع خواهد ز من امضا نمایم

بـاقـرم مـشـکـل گـشـایـم مـن تـجـلّـی خـدایـم

عـالـمـی را رهـنـمـایـم پـور شـاه کــربـلایـم

ای به تو از خالق داور سلام            از لب جانبخـش پیـمـبر سلام

ای پـدر عـالـم هـسـتـی هـمـه            نجـل عـلی یوسف دو فـاطمه

شمس و قمر را به نسب اختری            نـسل امـام از پـدر و مـادری

اخـتــر تـابـنـدۀ دانـش تــویـی            بـلکه شـکـافـنـده دانـش توئی

عــالــم عــلــم احــد قـــادری            بـاقــری و بـاقــری بــاقــری

دانش کل نکـته‌ای از مکـتبت            عـلـم لـدنّـی سخـنـی بـر لـبت

مدح تو از قول خدا از نی است            خُـلق تو آینه خُـلق نـبی است

مام تو ریـحـانـۀ نـجـل بـتـول            جابرت آورده سلام از رسول

اخــتــر تــابــنـده مــاه رجـب            مـهـر فــروزنـده مــاه رجـب

شهر رجب را تو بهین کوکبی            مـاه فـروزان نخـستـین شـبی

جابرجعفی که ز دانش یمی است            بر لبش از چشمۀ علمت نمی است

عـلم، نـهـالـی ز گـلـسـتـان تو            پـیـر خـرد طـفـل دبـستـان تو

هر نفست باغ گـلی از کـمال            هر سخنت پاسخ صدها سؤال
مهر رخت‌ ای به علی نور عین            بوسه گه یوسف زهرا حسین

گاه، کشاورزی و بیلت بدوش            گاه، ملک را سخنت دُرّ گوش

مام تو را گـفـت عـدو نـاسـزا            از چه تو گفتیش ز رأفت دعا

با همه فضل و شرف و علم تو            دشمن تو شد خجل از حلم تو

عـالـم نـصرانـیِ با آن کـمـال            دید تو را و ز سخن گشت لال

تو لب خود بسته، نشسته خموش            او شده سر تا بقدم چشم و گوش

هست هنوز از سخنت مشگ بیز            قصّه زیبای عُـزَیز و عـزیـز

روز اسیـریـت به بـزم یـزیـد            آنکه بر او بـاد عـذاب شـدیـد

بود چـو اولاد پـیـمـبـر اسیـر            بی‌کس و بی‌یـاور بی‌دستگـیر

خواست یزید از همه یاران جواب            تا چه کـنـد با حـرم بـوتـراب

یکسره گفتند: که با تـیغ تـیـز            خون شریف همگان را بریز

سن تو می‌بود دو سال و دو ماه            بانگ زدی سخت بر آن رو سیاه

کای ز خـداوند و پیـمـبر جدا            موسی و هارون، دو سفیر خدا

جانب فرعون چو بـشـتـافـتند            بر سر تخت سـمـتـش یافـتـند

هر دو گشودند به تـوحـید لب            روز بر آن تیره درون گشت شب

گفت به حضّار که بر این دو تن            رأی شما چیست در این انجمن؟

یکسره گـفـتـند بدو حـاضران            دعـوت کن از هـمۀ ساحـران

لشگر فرعون چـنین رأی داد            قـوم بر کـشتن ما لـب گـشـاد

لشگر او با همه کفر و ضلال            طیـنـتـشان بود همه از حـلال

قوم تو چون خشم رسول خداست            در طلب ریختن خـون ماست

رأی به خـونـریزی ما داده‌اند            شبـهـه ندارد که، زنـازاده‌انـد

کودک و اینگونه کلام آتـشین            ای کـلماتت همه جا دلـنـشـین

ای به فـدایت پــدر و مــادرم            مدح تو در دُرج دهان گوهرم

«میثمم» و عـبـد مـطـیـع تـوأم            عـاشـق دیــدار بـقــیــع تــوأم

عشق آمد و مقـابـل من دفـتری گـشود            مـرغ دلـم بهـانه گرفت و پـری گشود
بـال و پـری زدم بـه بـلـنـدای آسـمـان            از لطف خود خدای کریمان دری گشود

احـرام سرخ بر تن من بود و ناگهـان            دیدم که روبه­ روم در أخضری گـشود
در آن طرف تـمامی عـالـم بهشت بود            یک لحظه نور، پرده زیباتری گـشود
بر روی دیـدگـان پُـر از الـتـمـاس من            باری تعال چهرۀ یک سروری گـشود
به به چه سروری که مَلَک مست بوی او

جمعی ز انـبیاء همه مبهـوت روی او
نـامـش محـمـد است و لقب باقرالعلوم            عـالِـم ترین رجـال عـرب باقـرالعـلوم
در روز اولي که قدم در جهان گذاشت            گـردیده است فخـر رجب، باقـرالعلوم
تا اینکه می برم به زبان نام اطهـرش            شیرین شود دهان چو رطب؛ باقرالعلوم
تابـنـده تر ز او نـبـود کس میـان روز            زیـبـا تـرین سـتـارۀ شب بـاقـرالعـلـوم
روح عبادت از پدرش زین العـابـدین            از عـم خود گـرفـتـه ادب باقـرالعـلوم
جابر کمی ز علم شما ارث برده است

یک قطره ای ز جام شراب تو خورده است
قامت قـیامت و رخـتان محـشـری بود            زور مـیــان بـازویـتـان حـیـدری بـود
احساستـان ز برگ گـلی هم لطیف تر            احسان و لـطـفـتـان بخـدا مـادری بود
داروی دردهـای بـشـر خـاک پـایـتـان            آب دهـان اطـهـرتــان، کــوثـری بـود
دوم مـحـمـدی و عـلـی عـاشـقـت شده            جـانـم فـدای نـام تـو، پـیـغـمـبـری بود
ایمان و زهد و جود و عبادت به یک طرف            عـلـم خـدائـیـت طـرف دیـگـری بــود
باشی حـسینی و حـسنی بـاقـرالعـلـوم!

خوانم، فقط تو عشق منی، باقرالعلوم!
مولا! نفس زدی و دوعالم درست شد            از آن گِـل وجـود تـو آدم درسـت شـد
بس که شما مـیـان مـنا نـالـه کـرده ای            از گـریه تو چـشمۀ زمـزم درست شد
از تـار و پود و رشتۀ پیراهن عـزات            بالای هر حـسیـنـیه پـرچم درست شد
در مـاجـرای پُـر غــم وادی کــربــلا            اشکت چکید و قطره شبنم درست شد
بانی روضه های عـطش! با حـمایتـت            سـیـنـه زنـی مـاه مـحـرم درسـت شـد
هرکس که روضه ای ز شما گوش می کند

یک جرعه می ز دست شما نوش می کند
آقـا عـنـایـتـی بـده بـر سـیـنـه نـالـه را            پُـر کـن ز داغ کـربـبـلا این پـیـاله را
ای باغبان سـاقـه شـکـستـه به ما بگو            داری به بـاغ سیـنه غـم چـند لاله را؟
یا حـضرت غـریب بـمـیـرم بـرای تو            طی کرده ای چگونه تو این چند ساله را؟
دیدی که رأس جد غریبت به نیزه شد            دیدی به چشم خود شب غسل سه ساله را
دارم به سـر زیـارت قـبـر بـقـیـعـتـان            امضا بزن به دست خودت این قباله را
یا رب تو دیده را ز غمش پر ز آب کن

ما را غلام حضرت بـاقـر حـساب کن

هرجا که باشد منبری، پا منبری هست            همراه هر عرض ارادت، محضری هست

ما که به غیر از معجـزه از تو ندیـدیم            وقتی امامت می کنی پیغـمـبری هست

حیف از قدم های تو که بر خاک باشد            نا قابل است آقای من اینجا سری هست

بـاور کـن از سـائـل شدن آقـا شدم من            از بس که در دست تو ذره پروری هست

من تا گـرفـتـار تـوأم مـنـصور هـستـم            شکر خدا بر شانه ام بال و پری هست

باید که در قـلب کـریـمـان جا بگـیریم

پـیـش مـحـمـدهـا دم زهــرا بـگـیـریـم

ای پـنـجـمـین رهبر، نـماد چارده نور            هـفـتـم کـریـمی در بـلاد چـارده نــور

از هر طرف رفتم نژادت فاطمی بود            حـیـدر تـرین زهـرا نـژاد چارده نـور

در یک کم از لطف شما هم میتوان دید            تصویـری از لطف زیـاد چارده نـور

سجاده هم بر منـبـر تو فـخـر می کرد            ای زیـنـت زیـن الـعـبـاد چـارده نــور

وقتی شما هم دست تان محتاج زهراست            او می شـود بـاب الـمـراد چـارده نـور

نـام مـحـمـد نـام کـل اهـل بـیـت است            هـسـتـیـم بـا یـاد تـو یـاد چــارده نـور

مــدیــون قـال الــبــاقــریـم الـحــمـدلله

از مــادرت مــتـشـکــریـم الـحــمــدلله

تورات اگر تورات شد نام تو را داشت            از بس که باقر بودنت نور خدا داشت

هرکه به پابوس تو رفت علامه برگشت            نعلین تو زیر خودش عالم سرا داشت

خورشید هم هر روز هنگام طلـوعش            به وقت مسجد رفتن از تو اقتدا داشت

اولادهـــا آیـــیـــنــه دار مـــادرانــنــد            این شهر با تو حضرت خیرالنسا داشت

در چار گوشش آنقدر توحید میریخت            می شد اگر که خانۀ تو قـبله؛ جا داشت

دست تو از اول به ما خیـرش رسیـده            دست تو از اول گـدا پشت گـدا داشت

در نـا امـیـدی هـا بـه تـو امـیـدواریـم

مـا تـا قـیـامـت هم گـرفـتـار نـگـاریـم

الله اکــبــر از کــرامــاتــی کــه داری            از سجـده و سـوز منـاجـاتی که داری

هر شیعه تا محـشر بـدهـکـار شما شد            آقـای مـن بـا ایـن روایــاتـی که داری

کیسه به دوش نیـمـه شب های مـدیـنـه            دارد هـوای کوفه سـوغـاتی که داری

لطف تو بر هر سائلی عشق علی بود            شهره است بین شهر خیراتی که داری

از جای مُهرت می شود فهـمید راحت            شب تا سحر طور عـبـاداتی که داری

خـاک بـقـیـع تو برای ما بهـشت است            بی صحن و بی گنبد؛ چه جنّاتی که داری

بـغـض گـلـویت هر نفس یا لیـتـنـا بود

جـنـس غـم تو مـثـل داغ کـربــلا بـود

ای کربلا رفته بگو با سر چه کردند؟            با یک تن صد پاره این لشگر چه کردند

وقتی که تا گودال رفت انگشترش بود            این قوم با انگشت و انگشتر چه کردند

سهم تـن یـوسف هـجـوم گـرگ ها بود            سر نیـزه های کُـند با پیکـر چه کردند

یک آستین را روی صورت میگرفتند            رو بنده وقتی رفت در معبر چه کردند

پـیــراهـن جـدّ تـو را که پـس نــدانــد            در شـام با گهـوارۀ اصغـر چـه کردند

یک عمر داغ کربلا خون در دلت کرد

داغ رقــیـه آتــشـی بـر پـیـکــرت زد

مـانـده یادت به یاد خـاطـرها            در دل خـاطـر مـســافــرهــا

ته این جاده گر بتو وصل است            خـوش بـحـال تـمام عـابـرها

زنده کن مُرده را به یک جمله            تا که مستـت شوند ساحـرها

بـشـکـاف ایـن عـلـوم را آقـا            که مـسلـمان شـونـد کـافـرها

زده زانـو به پـای عـلـم شما            صدهـزاران هـزار جـابـرها

هرچه داریم از کلام شماست            از هـمـیـن قـال قـال بـاقـرها

هرچه گویند بـاز کم گـفـتـنـد            در رثـایـت تـمـام شـاعـرهـا

غم نخور چونکه صد حرم داری            در دل بـی قــرار زائــرهــا

دستِ دعــا بـلـنـد، مـفـاتـیـحْ پـیـشِ رو            اشکت چو دانه دانـۀ تـسبـیح پیش رو

در تو پرنده‌ای‌ست نشسته به خونِ خویش            با خاطرات زنـده به تصریح پیش رو

گاهی صدای گریه به هم می‌زند تو را            اشکِ تو روشنـای مصابـیح پـیش رو

قـرآن گشوده‌ای سرِ درس اصول دین            تصویـرهای زنـده به تـلویح پیـش رو

بر روی نیزه‌ها "جُمِعَ الشمسُ والقمَر"            دنـیـایی از اشـاره و تـلمـیـح پیش رو

نم نم که می‌رسی لـب گـودال قـتـلگاه            قـرآنِ پـاره پـاره به تـشـریح پیش رو

تـو راوی و مـفــسّـر قــرآن نـاطــقـی            گـنـجـیـنـۀ مـعـارف و بحـر حـقـایـقـی

مــیــراث دار آیــنـه‌هـا در مــدیـنـه‌ای            تو خطبه خوانِ خون خـدا در مدینه‌ای

شهری پر از شکسته دلی‌های نخل و چاه            ایـن پـایـتـخـتِ آهِ امــیــران بـی‌سـپــاه

شـهـرِ مـزار مـخـفـی آیـیـنـه در غـبار            این بارگـاه اعـظـمِ غـم‌های ریشه دار

شـهـر شـکـسـتـنِ دل نـامــوس بـاغ‌ها            آوردگــاهِ خــوانــدن جــمــع کـلاغ‌هـا

این شهر، جای خنجر کاری ست در دلش            از لاله‌ها چه باغ و بهاری ست در دلش

تو غـایـت مکـاشـفـه‌هـای حـمـیـده‌ای!            ابـر کـرامـتـی که به بـاران رسیـده‌ای

معیار اعـتدالی و حُسنت زبانزد است            صورت و سیرتت همه عین محمد است!

دریـای دانـشی! پـسرِ سجـده‌های نـاب            فــرزنــد زادۀ دو جــمـالِ پُـر آفـتــاب

خونِ حسین در رگ تو، شهد عاشقی‌ست            آیینه خـانه‌های دلت، مهد عـاشـقی‌ست

در مذهب نگـاه تو قـرآن مجـسّم است            اعجازِ خلقتی تو و فیضت دمامدم است!

حُـسن خـتـام خـاطره دارانِ سـوگـوار            مـعـصـوم هـفـتـمـیـن گـلِ آلالـۀ بـهـار

تو سینـه‌ات حسیـنـیـۀ داغ کـربـلاست            دلتنگی‌ات بزرگتر از این قصیده‌هاست